Uit: Top-1000 Belgisch voetbal van Raf Willems en François Colin
Naam: Stéphane Demol
Geboren: 11 maart 1966
Nationaliteit: Belg
Positie: centrale verdediger
Clubs:
1984-1988: Anderlecht
1988-1989: Bologna
1989-1990: FC Porto
1990-1991: Toulouse
1991-1993: Standard
1993-1994: Cercle Brugge
1994-1995: Sporting Braga
1995-1996: Panionios
1996: FC Lugano
1997-1998: Toulon
1998-1999: Denderleeuw
Trofeeën:
Kampioen van België: 1985, 1986, 1987
Beker van België: 1988, 1993
Kampioen van Portugal: 1990
Interlands: 38 (1)
Stéphane Demol verscheen als een komeet aan het Belgische voetbalfirmament, maar verdween bijna nog sneller van het toneel. Hij was te overtuigd van zichzelf en maakte de ene foute keuze na de andere.
In november 1985 vierde hij nog met zijn maats op de markt in Leuven de kwalificatie van de Rode Duivels voor het WK 1986. Zeven maanden later veroverde hij een vaste stek in de nationale ploeg. Demol viel in als centrale verdediger in de openingsmatch tegen Mexico en was nadien niet meer uit de ploeg te denken.
Demol had pas in de op één na laatste oefenwedstrijd voor het vertrek naar Toluca zijn debuut gevierd tegen Bulgarije. Hij had de maanden voordien zijn opwachting gemaakt in het eerste elftal van Anderlecht en werd als 19-jarige een vaste waarde in een elftal met jongens als Scifo, Olsen, Vandenbergh en Vercauteren. Hij speelde zelfs een belangrijke rol in de titelwinst van de Brusselaars. Hij scoorde immers in de barragewedstrijden tegen Club Brugge. Ook in Mexico zorgde hij voor een cruciale goal. Hij gaf in de verlengingen van de 1/8ste finale tegen de Sovjet-Unie Rinat Dasaev met de kop het nakijken.
Branie
Hij kreeg lof van grootheden als Beckenbauer, Menotti en Cruijff en viel ook naast het veld op. Hij was de eerste Belg die sprak met de lef en de branie van een Hollander. De held van Beersel leek op weg naar een droomcarrière. Na de Mundial was hij echter maandenlang op de sukkel vanwege allerlei blessures en nadien koos hij voor de verkeerde clubs. Het calcio lokte, maar Bologna won slechts vijf wedstrijden en bij de zes laatste wedstrijden van de competitie mocht hij slechts toekijken.
FC Porto leek op papier een goede bestemming. De Portugezen hadden twee jaar voordien de Europese beker voor Landskampioenen gewonnen. Het bleek echter evenmin geen geslaagde keuze. Demol behield desondanks zijn plaats bij de Rode Duivels en speelde alle wedstrijden op het WK in Italië.
Hij vertrok uit Porto en kwam telkens bij een mindere club terecht. Het ontbeerde hem aan wilskracht, waardoor hij onder andere te veel kilo’s ‘pakte’. In november 1991 trok hij tijdens de rust van de EK-voorrondewedstrijd tegen Duitsland zijn schoenen uit, nog voor bondscoach Van Himst gezegd had dat hij gewisseld zou worden. Zo dramatisch was zijn prestatie. Het werd zijn laatste optreden in het nationale shirt. Op z’n 25ste was hij internaional af.
Demol werd ook steeds vaker van grootspraak en arrogantie beschuldigd. Begin 1992 tekende hij voor Standard, waar hij Arie Haan terugvond. De Nederlander had hem gelanceerd bij Anderlecht en nam hem in bescherming. ‘Stéphane kan soms verwaand lijken’ zei de ex-Ajacied. ‘Achter dat scherm verbergt hij echter heel wat grote menselijke waarden. Hij is fragieler dan je denkt en heeft een heel klein hart.’
‘Ik moet alles opnieuw bewijzen’, besefte hij, maar dat lukte niet meer. Standard won in 1993 de beker, maar in de finale was hij er niet bij. Hij zakte naar steeds kleinere clubs af.
Ook als trainer slaagde hij niet. Hij werkte voor KV Mechelen, Charleroi, was assistent bij Standard en de Rode Duivels. Nadien ging het ook bergaf met clubs als FC Brussels en Aris Limassol.
QUOTES
Demol was op zijn 25ste al international af
Zeven maanden voor het WK ’86 vierde hij de kwalificatie op de Leuvense markt
