Woman, Life, Freedom. Met deze slogan op wimpels en kaarten slaagden Iraanse dissidenten erin zowel FIFA als World Cup Qatar te kijk te zetten. Ze toonden deze begrippen vol trots en de beelden gingen de wereld rond tijdens Engeland-Iran. Ze verwezen naar de onwaarschijnlijk moedige ‘vrouwenrevolutie’ tegen de wrede heersers van de Islamitische Republiek Iran. Waarbij de wereld zoals gewoonlijk wegkijkt: geen heftige statements van over elkaar heen rollende staatshoofden of politici, evenmin woedende betogingen voor de ambassades van de ayatollahdictatuur noch polemische verontwaardiging in de opiniepagina’s van kwaliteitskranten. Wel integendeel dus, er wordt opvallend weinig aandacht besteed aan deze opstand die ontbrandde nadat de onschuldige jonge vrouw Masha Amini op 16 september 2022 werd vermoord door de ‘religieuze politie’ van de Islamitische Republiek Iran. Haar ‘misdaad’? Het tonen van een haarlok onder haar sluier. Intussen ondergingen meer dan vierhonderd opposanten – waaronder talrijke jonge meisjes – hetzelfde hardvochtige lot van de islamitische doodseskaders. Meer dan 16.000 betogers belandden intussen in de martelkamers van beruchte gevangenissen. Waaronder voetballers met een internationale reputatie. De spelers van de nationale ploeg hebben zich intussen als de échte helden van de World Cup Qatar getoond. Ze besloten om het ‘volkslied’ niet mee te zingen voor de match tegen Engeland en lopen dus het risico op zware straffen van het regime. Mogen we deze daad van verzet lichtjes hoger inschatten dan de keuze van verschillende Europese landen om hun aanvoerders de door Qatar – en dus ook de FIFA – verboden One Love-armbanden niet te laten dragen…Vanwege het dreigement door de organisatie met een gele kaart!? Een gele kaart dus. Die in normale wedstrijden met genoegen wordt gepakt om het spel op een dwaze wijze te onderbreken. Mijn volle steun gaat dus naar de Iraanse voetballers, maar nog meer naar de beweging van ‘vrouw, leven, vrijheid’ die veel meer mondiale steun verdient. Woman, Life, Freedom!
We brengen de tekst die we drie jaar geleden op dit platform plaatsten nog even in herinnering…
We are alle Sahar Khodayari. Zelfmoord omdat Iraanse vrouwen niet naar het stadion mogen…
‘An Iranian female football fan who set herself on fire a week ago has died.’
Zo stond het op 9 september 2019 te lezen op de website van de BBC.
Sahar Khodayari is niet meer. Ze overleed op haar 29 ste levensjaar nadat ze zichzelf in brand stak uit protest tegen de gevangenisstraf die haar te wachten stond…omdat ze als vrouw een voetbalwedstrijd wilde bezoeken. Dat is verboden in de Islamitische Republiek van Iran, waar de geestelijke tirannie der ayatollahs het vrije en vrolijke leven onmogelijk maakt. Het is een drama van ondraaglijke lichtheid. Een vrouw wordt gearresteerd omdat ze een voetbalwedstrijd wil bijwonen.
Sahar Khodayari is niet meer. En de FIFA, die greep niet in.
Shame on you, Mister Infantino!
Sahar Khodayari, ze is niet meer. We are all Sahar Khodayara!
Even een balletje opgooien. Over het schandaal – én de leugen – der 21 ste eeuw. Een schandaal – én leugen – waarover men niet spreekt. Tenzij omfloerst. Vergoelijkend. Met de vinger wijzend naar zij die het durven aanklagen. De boodschapster als boosdoener.
Let Iranian Women enter their stadiums!
De hoofdstedelijke derby tussen Persepolis en Esteghlal werd opgevoerd in het Azedistadion. In aanwezigheid van Gianni Infantino, de opvolger van Sepp Blatter aan het hoofd van FIFA. Hij vertoefde in het gezelschap van Minister van Sport Soltanifar en president Rouhani. Zij vertegenwoordigden het tirannieke regime van de Islamitische Republiek van Iran maar dat vormde geen beletsel voor de voorzitter van de wereldvoetbalbond. Hij was daar om de scherven tussen Iran en Saoedi-Arabië, die vanuit theologische interpretaties niet in de Asian Cup willen aantreden tegen elkaar, te lijmen. Het bestaat? Het bestaat! Buiten werden 35 vrouwelijke activisten de nor ingedraaid. Binnen was er geen te bekennen. Hun misdaad? Het proberen bij te wonen van een voetbalwedstrijd. Inderdaad! Woordvoerdster Masih Alinejad dacht dat de aanwezigheid van FIFA-president Infantino de beste kans was om het vijfendertig jaar oude infantiele verbod te slechten. Die illusie had ze zich kunnen besparen, ondanks haar sterke oneliner: ‘Vrouwen hebben het basisrecht om naar de match te gaan. Wat een hypocrisie om dit stadion zo te noemen en de helft van de bevolking te bannen. ‘ Dat was een verwijzing naar de naam van het stadion: Azadi, het betekent vrijheid in de Perzische taal. Het deed denken aan de acties die de Iraanse dissidente Darya Safai vanuit België met haar actiegroep ‘Let Iranian women enter their stadiums’ voerde in de periode 2014-2018. Het deed ook denken aan de Hashtag Worldcup Kiss. Het gebeurde op de wereldbeker Brazil 2014 tijdens Argentinië-Iran. Een Iraans koppel, waarvan de vrouw de oude Perzische vlag op het hoofd droeg, wisselde een kus uit met elkaar. De foto ging via twitter de wereld rond. Het statement was gemaakt: kussen in het openbaar is immers verboden in de voor het overige nogal moordlustige – drie executies per dag – Islamitische Republiek Iran. Men is een dictatuur of men is het niet. De inwoners van het land kregen dit niet te zien. Want de vrouwelijke aanwezigheid op internationale sportevenementen wordt er met enige technische vertraging gecensureerd tijdens de live-uitzending.
FIFA-voorzitter Infantino gedroeg zich als de loopjongen van Rouhani. Hij had de boosdoener naar zijn Zwitsers kantoor moeten sommeren om hem daar in klare taal te verduidelijken: onze spelregels aanvaarden of ophoepelen.
Want zowel Iran als Saoedi-Arabië negeren de FIFA-reglementen. Omdat Infantino het niet doet, zetten we zelf die regels maar eens op scherp. Elke mens waar ook te wereld heeft het recht om zelf te voetballen of in volle vrijheid een wedstrijd te bekijken. Op die spijker had Infantino moeten timmeren. Hierover is geen discussie mogelijk, laten we overigens voor volgende reglementswijziging pleiten: een land dat inschrijft voor de FIFA-toernooien doet dat met zowel een mannen- als een vrouwenteam. En vanzelfsprekend hebben vrouwen het recht om een wedstrijd bij te wonen in de niet-religieuze kleding die ze zelf verkiezen.
Intussen kunnen we alleen maar blijven herhalen: We are all Sahar Khodayari. Laten we haar nooit vergeten op elke 9 september haar moedige daad in de herinnering roepen.
