Geld, steeds meer geld. Dat is de lijn van de sport in de hele wereld. Plots lijken bonden en clubs echter hun moreel kompas teruggevonden te hebben. De hallucinante beelden van een land dat een ander soeverein land bombardeert en binnenvalt in het Europa van de 21ste eeuw heeft de ogen geopend. De sportwereld laat Rusland eindelijk vallen.
Autocraten misbruiken al sinds Mussolini (WK voetbal 1934) en Hitler (Olympische Spelen Berlijn 1936) in de jaren ‘30 van de vorige eeuw de sport om hun regime te legitimeren. Sportbonden trekken het zich niet of nauwelijks aan. Integendeel, grote sportgebeurtenissen zijn gemakkelijker te organiseren in landen waar één man het voor het zeggen heeft en brengen er veel geld op. Sport en politiek moeten gescheiden worden, wordt telkens weer als drogreden naar voor geschoven. Rusland kreeg het WK 2018 toegewezen van de corrupte bende van de Fifa, mocht in 2014 de Olympische Winterspelen organiseren en St.-Petersburg maakte zich al op voor de finale van de Champions League op 28 mei.
Het siert Uefa dat donderdag meteen een communiqué werd verstuurd waarin de militaire invasie van Oekraïne streng werd veroordeeld en de hand werd uitgereikt naar het Oekraïense volk. Een dag later werd de eindstrijd van de belangrijkste clubcompetitie ter wereld naar Parijs verhuisd en later dit jaar wordt bijna zeker de Supercup ontnomen aan Kazan. Op dezelfde dag besliste ook de Formule 1 om de Grand Prix van Sochi van de kalender af te voeren. Alleen de internationale volleybalbond blijft wereldvreemd en wil het WK bij de mannen nog altijd in Rusland organiseren.
Er waren de voorbije dagen heel wat steunbetuigingen voor Oekraïne. Voor de Europese bekerwedstrijd tussen Napoli en Barcelona stelden beide teams zich op achter een spandoek met de boodschap ‘stop war’. Atalanta-spits Malinovski (ex- Racing Genk) liet na één van zijn twee treffers zijn t-shirt met steun voor zijn landgenoten zien en werd daar niet voor bestraft door de scheidsrechter, maar het gebeurt wellicht alsnog. Schalke 04 besliste na vijftien jaar meteen Gazprom, het Russische staatsgasbedrijf, van het shirt te halen. Ondanks de vijftien miljoen euro dat dit opleverde. Manchester United vliegt niet langer met Aeroflot, een commerciële deal ter waarde van 47 miljoen euro.
De Poolse voetbalbond liet weten niet naar Rusland te willen reizen voor de WK-play-offs. Ook Tsjechië en Zweden zijn van plan dit te weigeren als ze in de volgende ronde tegen de Russen zouden moeten spelen. Hier en daar gaan stemmen op om Rusland niet te laten deelnemen aan het WK in Qatar.
Dat zou slechts een begin moeten zijn. Een Europees land dat oorlog voert heeft niets te zoeken in de sportwereld, waarin Poetin ook al jaren de oorlog verklaart aan wie eerlijk wil sporten. De Russen mochten in China voor de tweede keer niet onder eigen vlag deelnemen aan de Spelen en maakten zich nog maar eens te schande bij het kunstschaatsen bij de vrouwen, of beter gezegd de meisjes.
Sport wordt vaak een gesublimeerde vorm van oorlog genoemd. Rusland is blijkbaar nergens meer in staat zich beschaafd en correct te gedragen. Een wedstrijd wordt in het Frans ook ‘une rencontre’ genoemd. Een ontmoeting, en dat hoort het ook te zijn. Tussen personen of twee teams, die geacht worden zich aan de normen en regels te houden.
Knikker dit oorlogszuchtige land uit de internationale sportwereld. Daar horen geen pariastaten in thuis. Geen WK voor Rusland, geen clubs in de Europese bekers en ontzeg een oligarch als Roman Abramovich om een Engelse club in zijn bezit te hebben. Over het Kanaal gaan eindelijk stemmen op om de Rus het eigendom van Chelsea te ontnemen. Dat zou overigens met alle clubs die eigendom zijn van autocraten (Newcastle en Saoedi-Arabië en Manchester City en de VAE, dat zich vrijdag in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties onthield bij de stemming van de resolutie waarin de inval van Rusland werd veroordeeld) moeten gebeuren.
Hoopvol is gelukkig ook de reactie van veel (bekende) Russen, veel sporters op kop. Ook in Rusland komen velen, ondanks de dreigementen van het gewelddadige regime, op voor universele waarden. Zij moeten in ons een bondgenoot vinden.
