Sporting Charleroi in 1968-’69 tien speeldagen op kop na zege tegen Standard

Rivaliteit Rouches-Zebra’s ontstond tijdens verloren titelrace

Vandaag vertrekt Sporting Charleroi als favoriet in de ‘Waalse derby’ op Sclessin. Dat is nooit eerder gebeurd, beweert het collectieve voetbalgeheugen. Tenzij in het zwartwitte wonderjaar 1968-’69.

 Er wordt nog steeds om gevloekt in het Zwarte Land wanneer men de twee duels tussen Standard en Sporting Charleroi uit het seizoen 1968-’69 oproept. Uit die voor de Zebra’s verloren titelrace groeide de rivaliteit met de Rouches.

Zij die op het veld stonden, blijven beweren dat ze door de scheidsrechter op Sclessin een loer werden gedraaid. Ik keer eerst even terug naar ‘le moment suprême’.

29 september 1968 is dé hoogdag uit de geschiedenis van Sporting Charleroi. Toen versloegen de Zebra’s Standard met 2-0. Doelpunten van Bissot in de 70 ste minuut en van Bertoncelli in de 87 ste minuut. Voor 27.000 toeschouwers, een record want er waren officieel slechts 22.000 plaatsen op Mambourg. De dag is historisch omdat ‘les noires et blancs’ op de vierde speeldag de leidersplaats van de ‘rouches’ overnamen. Standard – met de nieuwe spelmaker Wilfried Van Moer – schoot als een komeet uit de startblokken met een 5-1 tegen Union, 0-3 op Daring en 4-0 tegen FC Mechelen. Twaalf goals na drie wedstrijden. Sporting Charleroi stond op de tweede plaats met vijf punten. Standard presenteerde zich als een bijzonder coherent geheel met de ijzeren afweergordel Beurlet-Dewalque-Jeck-Thissen-Pilot voor nationale doelman Jean Nicolay. Vooraan speelde het trio Kostedde-Nagy-Semmeling. Na deze zege bleef Sporting tien speeldagen de aanvoerder van het klassement. Het elftal balde zichzelf samen als sterk defensief blok rondom doelman Tosini, de verdedigers Spronck-Spaute en middenveldstrategen Delchambre-Van den Bosch. Claude Bissot werd topschutter met veertien doelpunten.

De vedette van het team luisterde naar de naam ‘Berto’. Hij is de ‘oer-Italo-Carolo’, le Zèbre du siècle: Georget Bertoncelli (1943), de dribbelkont-dikkerd-doelpuntenmaker met de bal tussen de kromme benen. Vice-kampioen dus in 1968-‘69, het eeuwige zwartwitte hoogtepunt, met voornamelijk eigen-kweek-spelers. Tot vandaag wordt Bertoncelli boos als hij de herinnering oproept van de terugwedstrijd op Sclessin. Standard won toen met 1-0, na een doelpunt van Colonval ‘in duidelijke buitenspelstand’. Sporting zakte toen even weg naar de vierde plaats. Door een sterke eindspurt met een serie van acht wedstrijden zonder nederlaag – en merkwaardig genoeg ook zonder tegendoelpunt over een periode van liefst 736 minuten – eindigden de Zebra’s toch als tweede na Standard. De Rouches beleefden de beste periode uit hun eigen geschiedenis met drie opeenvolgende landskampioenschappen.

De architect achter de zwartwitte successen was coach Jiri Sobotka. De Tsjecho-Slowaak leidde Feyenoord en La Chaux de Fonds met inzichtelijk voetbal naar titels in Nederland en Zwitserland. Hij won als speler tussen 1931 en 1942 zes kampioenschappen met Slavia Praag. Hij miste op een haar na zelfs de status van onsterfelijkheid toen hij in de wereldbekerfinale van 1934 in Italië de kans op een 0-2 voorsprong voor Tsjecho-Slowakije op de lat trapte. Thuisland Italië won alsnog, met behulp van de scheidsrechter, de finale na verlengingen met 2-1.

Een bezoek aan Mambourg is als een wandeling in de tijd. Daar is het stadion met de in de lichtjes badende flatgebouwen er omheen. Op de naar kauwgom geurende prentkaarten die ik als kind verzamelde op het einde van de jaren zestig staken ze nog écht boven de tot de nok gevulde tribune uit. Honderden mensen keken op die wijze toen mee naar de match. En waren getuige van dé hoogdag uit de geschiedenis van Sporting Charleroi. Dat was 29 september 1968. Toen versloeg de thuisploeg, dankzij de steun van 27.000 fanatieke ‘gueules-noires’, Standard in de strijd om de leidersplaats. Dat seizoen ontstond de vete van de Zebra’s ten aanzien van de Rouches als gevolg van de verloren titelrace. Door toedoen van een scheidsrechterlijke dwaling, gonst het nog steeds door het hoofd van sommige betrokkenen. Er wordt nog altijd gevloekt in het Zwarte Land als men het eigen wonderjaar voor de geest haalt.