Voetbal is populair en er wordt dan ook overvloedig gepraat en gediscussieerd over matchen, fases en beslissingen. De perfectie in dat soort zaken bestaat niet. Maar er kunnen haalbare middelen gevonden worden waar het voetbal en het spektakel voordeel uithaalt, en waar dan meteen minder negatieve commentaar op komt.
Eerst en vooral moet men de job van scheidsrechter niet minimaliseren. Je moet zelf maar eens het fluitje hanteren en een match leiden, al is het maar op een heel laag amateurniveau. Het is héél moeilijk, en als er dan bij elke beslissing een discussie volgt door opgefokte of ontevreden spelers, zouden er velen hun fluitje weggooien en zeggen van “dat nooit meer”.
Swakiri
Dus voor men over de VAR of de scheidsrechters begint te foeteren moet men eerst focussen op de grootste deugnieten, de voetballers zelf. Er moet toch iets gedaan worden aan de oneerlijkheid, geniepigheid, valsheid en het komedie spelen van de spelers zelf. Vroeger deelden ze bij Extra Time een trofee uit, de Swakiri. Deze beeltenis van de toenmalige Bondsvoorzitter werd uitgedeeld aan de “pechvogel van de week”. Vaak werd dat wat in het belachelijke getrokken en na verloop van tijd werd het zo gênant voor de “winnaar” van die trofee dat ze weigerden om die in ontvangst te nemen.
Het zou misschien een goede zaak zijn dat ze terug een trofee uitdelen en dat aan de grootste komediant of de belachelijkste schwalbe. De spelers hebben al een immense verzameling van komedie en oneerlijkheid opgebouwd dat het de spuigaten uitloopt. Het is ons allemaal bekend, neervallen alsof ze halfdood zijn, arm omhoog voor verzorging, met de vuist op de grond slaan van de pijn, handen voor het gezicht, kijken of er geen bloed aan hun handen is, door de vingers loeren of de tegenspeler een kaart krijgt, klagen dat het een elleboogstoot op de neus was, enzovoort. Uit de herhaling bleek dan dat het een lichte schouderduw was.
Of hun hand omhoogsteken wanneer ze zelf de bal buiten trappen, kinderachtig toch! Wel, dat soort onnozelheid moet eruit. Als de VAR het overdreven simuleren ontdekt, zonder commentaar, direct geel. Vergeet ook niet dat die oneerlijkheid van de spelers ertoe bijdraagt dat de supporters opgehitst geraken, want die geloven hun goden natuurlijk.
Laat elke week in een voetbalprogramma die “geacteerde” fases zien. Laat de mensen ermee lachen voor hun TV en laat zoveel mogelijk “komedianten” hun bedrog zien en beloon de meest belachelijke met een onnozele trofee. Men kan er zelfs een prijsvraag over maken. Ga de winnaars interviewen bij de uitreiking van hun welverdiende prijs en vraag hen waarom ze dat doen. Misschien voelen de slechte acteurs dan toch dat ze overdreven hebben, krijgen ze wat schaamrood op de wangen en gaan ze hun circusnummers of toneelacts wat inperken. Elke speler die daardoor wat eerlijker wordt is een winstpunt. En wie weet wordt het een humoristisch programma met hoge kijkcijfers. En vooral, de taak van de refs zou iets gemakkelijker worden…
Trainers moeten zitten
Ook de trainers mogen meedingen naar die trofee. Ze zullen misschien in de eerste plaats zelf verbaasd zijn hoe onnozel ze doen langs de lijn. En nog beter, verplicht die trainers om op de bank te blijven zitten. Vroeger zaten de trainers “altijd” op de bank. Geef eens een reden waarom die moeten recht staan. Om te roepen, te schelden, te wijzen en te vloeken … niet nodig … op hun bank en blijven zitten!
Men zou ook beter sneller geel geven. Waarom geen gele kaart geven als iemand in het begin van de match een harde overtreding maakt die een kaart verdient. De ‘heren’ voetballers weten zo goed dat er eerst een waarschuwing of een dreigend vingertje komt en ze maken er een gewoonte van om een sterke tegenstrever in het begin een stamp te geven waar hij heel de match last van heeft.
Waarom houden de refs hun in om een tweede gele kaart te geven als een speler ze verdient? Fout is fout en als iedereen een kaart krijgt voor hetzelfde vergrijp zal er weinig kritiek komen. Ik herinner mij van vroeger scheidsrechter Costantin die actief was in de jaren ‘80 en ‘90. In het begin van zijn carrière gaf hij heel snel geel en rood. Er kwam overal kritiek op want sommigen vonden het overdreven. Maar desondanks hield Costantin zijn manier van doen vol. Het kwam zover dat wanneer spelers naar hem toe kwamen, om te reclameren of te protesteren, hij zijn hand richting het zakje, waar zijn kaarten in zaten, bewoog en de spelers draaiden zich al om en aanvaardden zijn beslissing. Deze man werd in 1992 en 1993 zelfs verkozen tot scheidsrechter van het jaar. Je ziet maar.
Eerlijke sport
Tijd winnen is ook zo een vervelende zaak. Als een ploeg voorstaat is elke speler die in duel gaat levensgevaarlijk gewond. Ook hier kan de VAR meespelen. Ze kunnen in het oortje fluisteren, “er is niets aan de hand”. Laat ze verder spelen en een mirakel zal plaats hebben, de “gekwetste” zal plots genezen zijn.
Men zou ook kunnen teruggrijpen naar een schorsing na 3 gele kaarten. Het zal misschien de “professionele of moedwillige” fouten doen verminderen. Want een match geschorst brengt minder geld op voor de speler. Minder geld is het zwakke punt waarmee je een speler kan raken, maak daar dus gebruik van.
Het zou ook een pluspunt kunnen zijn naar de jeugd toe. Want hoe meer geschorsten, hoe meer kans dat een jonge gast uiteindelijk eens een kans krijgt om zijn kunnen te tonen. Men mag met al deze minder mooie voorbeelden de jeugd niet vergeten. Die jonge gasten hebben eerbied voor hun voetbalgoden en proberen ze in alles na te doen. Ze bootsen graag de technische staaltjes en de schijnbewegingen na. Maar spijtig genoeg zien ze ook het wangedrag van hun helden en vinden ze dat straf dat ze die wanmanieren ook kunnen imiteren. Profvoetballers moeten beseffen dat ze dat negatieve gedrag beter niet showen voor hun opvolgers. “Heren” voetballers, geef het goede voorbeeld aub!
Ik hou van eerlijke sport, al is dat misschien een utopie, maar blijven hopen mag toch…
