Op zoek naar… Romelu Lukaku (2)

Romelu Lukaku maakte zijn driehonderdste doelpunt als betaald voetballer in de wedstrijd tussen zijn huidige club Internazionale en Lazio. In de winter van 2013 en de lente van 2014 voerde ik een aantal tijdloze gesprekken met mensen uit zijn omgeving en met Romelu zelf. Over zijn afkomst, zijn identiteit en zijn inspiratiebronnen. Aan de vooravond van de absolute mijlpaal in zijn leven en in de geschiedenis van het Belgische voetbal, deze serie: Deze keer over…het indelen van zijn jeugd aan de hand van het geld om…voetbalschoenen te kopen.

Van Diadora’s en de Fristi Cup

‘Diadora’s, dat waren mijn eerste voetbalschoenen. Ik deel mijn jeugd een beetje in aan de hand van voetbalschoenen. Diadora’s, dus. Ik was negen, maar ik begreep toch dat we het helemaal niet breed hadden. Vader trok een streep onder zijn carrière. We woonden in Wintam in een huurhuis. Ik reageerde als een nuchtere jongen. Ik ben geen dromer, maar wel zachtaardig. Ik kan me inleven in de mensen, mijn papa heeft daar veel meer last mee. In die zin lijk ik op mijn moeder. Ik begon op mijn tiende na te denken over het leven. Ik wist waar ik naartoe wilde: voetbal! Een jongensdroom, dat zeker, maar toch ook om ons gezin, dat dus een beetje aan de rand van de samenleving dreigde te komen, vooruit te helpen.

Ik droeg mijn Diadora’s toen ik op mijn zesde aansloot bij FC Rupel Boom en een paar jaar later in de finale van de Fristi Cup die we na strafschoppen van het grote Anderlecht wonnen. Die jongens pronkten met chique shirts en schoenen van Adidas. Ik sprak toen met mezelf af dat ik hen zou voorbij steken en op mijn zestiende in het eerste elftal van Anderlecht zou staan. Het was een warrige periode, er liep weinig naar behoren, evenmin op school. We kregen geregeld commentaar op onze huidskleur en onze afkomst. Ik voelde dat zeer sterk aan en besloot instinctief om te zorgen dat ze me niet klein kregen.’ Zo sprak Romelu Lukaku tijdens onze meeting in het Radisson Hotel in Birmingham in de winter van 2013.

Van voetbalschoenen gesproken, vele jaren later zou hij naar FC Chelsea vertrekken op zijn geliefde Nike, maar dat wist hij toen nog niet.

Antwerpen

Romelu Lukaku werd op 13 mei 1993, geboren in Antwerpen. Veertien maanden later volgde Jordan. Een broertje met veertien maanden verschil, dat is zoals een tweeling, lacht hij: ‘Een fantastisch gevoel! Mijn ouders peperden het ons ook in: jullie moeten op elkaar rekenen als we weg zijn. Die toespraak kreeg ik tot uitentreuren te horen, van mijn eerste levensjaar tot mijn twintigste. Jordan en ik zijn meer dan broers, we bellen elkaar soms vier keer per dag. En toch verschillen we van elkaar als dag en nacht.

Misschien voelen we ons daarom zo tot elkaar aangetrokken. Jordan is extravert, ik ben rustig. Hij gedraagt zich impulsief, ik denk na. Zijn favoriete kleur is rood: temperament! Die van mij is blauw: kalmte. Hij verkoos het dromerige spel van Arsenal met het duo Fabregas-Van Persie.  Ik ben fan van Chelsea en het powervoetbal van het trio Terry-Lampard-Drogba. Er waren nooit problemen tussen ons, echte broederliefde. Ik stuur hem bij in zijn impulsiviteit en hij lokt me uit mijn tent als ik het laat betijen.

Vinnie

Onze beste vriend Vinnie woonde enkele huizen verder. We trokken elke dag om kwart voor acht naar het schoolpleintje om te voetballen. Vinnie had thuis drie steppen en leende er ons twee uit. Mijn ouders konden er toen geen kopen. Ik vatte zeer goed dat mensen zoals wij niet over dezelfde mogelijkheden beschikten. Er werd thuis niet openlijk over gesproken, maar ik had geen woorden nodig om het te begrijpen. Ik voelde dat zo aan tot op mijn vijftiende. Pas toen kreeg ik mijn eerste PlayStation. Daarom speel ik het vandaag nog zo graag.

We konden dat toen niet: iedereen sprak al over PlayStation 2 en dan liepen we weer achter. Vinnie had voorsprong en was altijd de sterkste, maar toen we het zelf begonnen te leren, ramden we hem wel onderuit. Dat eindigde dan in ruzie om iets stoms, maar een halfuurtje later gingen we tikkertje of verstoppertje spelen en legden we alles bij. Dan noem ik echte vriendschap. Die blijft bestaan. Zoiets is, zeker in mijn wereld, zeldzaam.’ Een vriendschap, dat is zeldzaam in de wereld van het topvoetbal. En ze bleef bestaan, die tussen Vinnie en Romelu.

O Belgisch voetbal | Raf Willems