Rudi Taeymans: ‘Kwalificatie voor Wem-be-lee dankzij wodkake sjoeffen’
Oh Belgisch Voetbal. Hoogtepunten en sterke verhalen van 1920 tot 2020.
Elke week op zaterdag! Deze verhalenbundel neemt u mee langs de onvergetelijkste momenten van de Belgische voetbalgeschiedenis tussen 1920 en 2020. Legendarische vertellingen, pure voetbalanekdotes. Antwerp beleefde deze week een hoogtepunt in Europa. Dat was geleden van 1993 toen The Great Old naar de finale op ‘Wem-be-lee’ mocht. Rudi Taeymans vertelt over de halve finale tegen Spartak Moskou.
Wodkaglazen tegen de muur gooien in een Russisch restaurant in Antwerpen
Rudi Taeymans voetbalde liefst dertien seizoenen (van 1985 tot 1998) in het shirt van The Great Old. De ‘voorstopper van graniet’ woonde op anderhalve kilometer van het Bosuilstadion en voetbalde, merkwaardig, tot zijn zestiende bij Deurne OB in het Katholiek Sportverbond. Pas dan tekende hij zijn aansluitingskaart, en dan nog nadat Beerschot hem een aanbod had gedaan.
Antwerp had hem tot dan toe over het hoofd gezien. ‘Den Taeye’ stond op het punt om havenarbeider te worden, toen hij toch een éénjarig contract kreeg van voorzitter Eddy Wauters. Het werden er uiteindelijk dertien en hij benoemt zonder aarzeling de terugmatch van de halve finale tegen Spartak Moskou (heen 0-1 verlies) tot het hoogtepunt uit zijn loopbaan.
Wekelijks pintelieren en poepeloerezat naar huis
‘De twee seizoenen onder trainer Walter Meeuws bracht het Bosuilpubliek spektakel en prijzen: bekerwinst in 1992 tegen KV Mechelen, Europacupfinale in 1993 op Wembley tegen Parma. Het geheim? De maandagavonduitstapje. We vormden een hecht blok dankzij onze uitspattingen op maandag. Dat was de vondst van Meeuws. Hij vond dat een groep voetballers beter aan elkaar hing als er elke week tijd voor ontspanning werd genomen.
Dat klopte, want er stond op die manier een hecht team. Viel er iemand uit, dan zorgde iedereen dat die goed werd opgevangen. We pintelierden dus wekelijks. Soms trokken we naar een frituur, maar met Europese avonden in het verschiet reserveerde Meeuws een restaurant van het betreffende land. Tegen Spartak Moskou bezochten we dus een Russische eetgelegenheid. Het begon meteen goed, want bij de entree schotelde men ons een wodka voor en het glas mocht je vervolgens tegen de muur gooien. Dat kon je de hele avond herhalen: wodkake sjoeffen en glas tegen de muur knallen. We zaten te zingen en te lachen en keerden poepeloerezat naar huis.’
Van kastje naar muur tikkende Russen
‘Spartak Moskou dus…nooit speelde ik een intensere wedstrijd. Ik heb de DVD zeker twintig keer herbekeken en ik geniet nog steeds. Die Russen tikten ons echt van het kastje naar de muur. Ze rammelden ermee, dat was zoals Barça: 0-1 na tien minuten. Dan is het voor een verdediger bijzonder belangrijk om niet in de val te trappen en niet in het wilde weg te beginnen met tackles en slidings. Ik probeerde me te concentreren op mijn tegenspeler. Voor ik aan de bal kwam, liep die er al twee meter mee weg. Ik kon de zelfcontrole vasthouden, want ik had met de jaren geleerd mijn geduld niet te verliezen.’
Czernia in de hoofdrol: wat lapte hij Onopko?
‘Totaal onverwacht bracht Czerniatinsky ons met een prachtvolley nog net voor de pauze op gelijke hoogte. Meeuws kalmeerde ons in de kleedkamer en drukte ons op hart om te blijven werken. Na pakweg een uur veranderde dat omdat Czerniatinsky en Cisse Severeyns vooraan als gekken bleven storen en Jakovljevic ons toch op 2-1 zette. En toen gebeurde er iets dat vrijwel niemand heeft gezien. Alleszins ik niet en ik herinner me dat Rudi Smidts naar mij kwam met een gezicht van wat is daar gebeurd?
De Russische spelmaker Onopko werd met rood de laan uitgestuurd terwijl hij gebaarde het niet te begrijpen. De ref wees ook naar de stip. Achteraf hoorde ik dat Czernia een mep in zijn nek had gekregen. Ik vermoed dat hij dat als de beste heeft uitgelokt. Op zijn Czernia’s. Ik probeerde hem vaak uit te schakelen op de training en moet toegeven dat het me zelden lukte. Ik schat hem zeer hoog in en zeker als een van de moeilijkste te bespelen spitsen van die tijd. Maar hij deelde ook uit, je kon de bal amper afpakken en hij kende alle knepen. Hij was altijd bezig met zijn lichaam en durfde je in de kaak knijpen.
Hem kennende kan het niet anders of hij heeft iets gelapt waardoor die Spartakverdediger hem op een slag trakteerde.’
De penalty van Hans-Peter Lehnhoff, de Russische berenmuts van Czernia
‘Onze aanvoerder Hans-Peter Lehnhoff zette de strafschop om op twaalf minuten voor het einde. Van dan af speelde ik met de bibber op het lijf. Nooit van mijn leven was ik zenuwachtiger dan die avond. Elke bal die voor mijn voet viel, trapte ik weg. Ik loste mijn mannetje van geen vin want ik wilde er niet aan denken dat Spartak ons nog zou uitschakelen. Na het laatste fluitsignaal voerde Czernia nog zijn show op: zwaaiend met de Antwerpvlag en met de Russische berenmuts op zijn hoofd. Ik bleef zelfs niet op het veld want alle druk en stress vielen van me af en ik wilde meteen naar de kleedkamer om tot rust te komen.’
Indrukwekkendste prestatie van Antwerp dankzij wodkake sjoeffen
‘Het blijf voor mij de indrukwekkendste prestatie van Antwerp in mijn carrière. Vooral omdat we aanvankelijk geen voet aan de grond kregen. De balcirculatie van Spartak was overweldigend. We versloegen hen dankzij de wodkaglazen die we tegen de muur mochten gooien in een Russisch restaurant.’
Hierboven vindt u de cover van ‘O Belgisch Voetbal’. Het boek is hier te koop
