WK-brief 12 FC aan RW: ik zag Romelu 15 jaar geleden al scoren

Nikol’skoye Uryupino, 25 mei 2018

Beste Raf,

Je laatste brief heeft me overrompeld. Je snijdt zoveel thema’s aan dat ik niet weet waar te beginnen. Zal ik met de Duivels starten? Dat is toch het onderwerp dat ons dezer dagen het nauwst aan het hart ligt. Niet?

Na de schabouwelijke eerste helft tegen Panama was Tunesië een wervelend spektakelstuk. Ik ben het echter eens met onze huisanalist Eddy Snelders dat we niet te hard van stapel moeten lopen. Aanvallend was dit zeer goed, maar wel tegen een verdediging van stoethaspels. De enige die enig niveau haalde was de Gentenaar Bronn en die viel al snel uit.

Valentijn Driessen, de chef-voetbal van De Telegraaf – de krant van wekker Nederland, voorspelt dat we er in de 1/8^ste finales uit gaan. De defensie omschrijft hij als een gatenkaas en je weet, Raf, Hollanders kennen iets van kaas.

Zo’n vaart zie ik het niet lopen. De kwartfinales halen we wel en hopelijk vallen we dan op Brazilië. Een ploeg die ik veel hoger inschat dan vier jaar geleden, maar ook een team dat wil voetballen en dat moet ons liggen.

De Duitsers zou ik liever vermijden. Ze zijn inderdaad wat over hun top heen, maar het blijven taaie beesten om uit te schakelen. Ik heb vooral schrik van elftallen als Zwitserland en Mexico. Erg stugge teams die diep terugplooien. Met El Tri hadden we vorig jaar in een vriendschappelijke interland de handen al vol. Roberto Martinez heeft het tot nu toe erg goed gedaan, maar de fase van spielerei is nu voorbij. Nu begint het serieuze werk.

Ik wil hier Bob Browaeys ook graag een eresaluut toesturen, maar ondanks zijn goede werk geloof ik dat we de invloed van de voetbalbond in deze hoogconjunctuur van de Rode Duivels niet te hoog moeten inschatten. Een bond kan immers niet zo veel doen. Gemiddeld komen de grootste talenten één keer per maand naar Tubeke. Dan kan je geen wonderen verrichten. In Zwitserland blijkt dat wel het geval, maar daar werkt de bond helemaal anders. Als de Helveten verder geraken in het toernooi wil ik daar beslist nog eens op in gaan.

Ons voetbal werd in 1995 tien jaar op stilstand gezet, omdat Eddy Wauters – als voorzitter van de Pro League – en Constant Vanden Stock na het Bosman-arrest een achterhoedegevecht leverden. De jeugdopleiding zou niets meer opleveren en werd afgebouwd.

De revival van ons voetbal is te danken aan een mentaliteitswijziging bij drie clubs in het vorige decennium. Anderlecht, Standard en Racing Genk gooiden het roer om. Zij leverden topspelers als Kompany, Lukaku, Tielemans, Dendoncker, Fellaini, Witsel, Courtois en De Bruyne af. De rest van onze keurgroep werd grotendeels in het buitenland opgeleid. Hazard in Frankrijk, Dembélé, Mertens, Alderweireld, Vertonghen en Vermaelen in Nederland.

Talent biedt zich in golven aan. Dat heb je niet in de hand. Na deze generatie komt er voorlopig niets. Jongens als Bakkali en Musonda werden te snel tot wereldvoetballers uitgeroepen en vertrokken overhaast naar het buitenland. Geen goed idee.

Laat me ook iets vertellen over Romelu Lukaku. Ik ken hem langer dan welke Rode Duivel ook. Ik zag hem een eerste keer spelen toen hij een jaar of tien was. Hij voetbalde met Rupel-Boom immers tegen mijn zoon, die bij Berchem speelde. Ik bracht Robin naar Boom en was dus al ruim een uur voor de aftrap aanwezig. Terwijl ik rustig een koffie zat te drinken, kwam Raoul Peeters naar me toe. Hij was toen technisch directeur of trainer van het eerste elftal en vertelde dat hij een echte sensatie bij de jeugd had lopen: de zoon van Roger Lukaku. ‘Je gaat wat zien’, kondigde hij aan.

Het was geenszins overdreven. Romelu kwam de bal aan de eigen zestien ophalen, liep het hele veld over en iedereen voorbij en knalde dan binnen. Dat gebeurde enkele keren in die match. Terwijl hij één jaar jonger was dan de meeste jongens op het veld.

Een paar jaar later zag ik hem opnieuw. Hij speelde toen bij Wintam, een provinciaal clubje in the middle of nowhere. Ik begreep er niets van. Desondanks haalde hij toch de top.

Raf, ik was niet kapot van zijn overstap naar Man United. Ik dacht – en denk dat nog steeds – dat hij geen United-spits is, daarvoor kan hij te weinig meevoetballen. Romelu is hier ‘on fire’ en zou wel eens WK-topschutter kunnen worden, maar wat betekent dat? In 1994 was het de Rus Salenko. Heeft iemand daar nadien nog ooit van gehoord?

Twee keer scoren tegen Panama en Tunesië, het is niet niks. Maar kan hij het ook tegen de topploegen. Hopelijk veegt hij mijn twijfels weg, maar in de tien duels tussen de top-zes in de Premier League kon hij slechts één keer scoren: tegen Chelsea, de nummer zes.

Ik kan je Hollandse vriend overigens niet goed volgen. Dembélé en Tielemans voor Carrasco en Witsel. Wie gaat er dan op de linkerflank spelen? Dat kan alleen als je overschakelt naar 4-3-3 en ik denk niet dat Martinez dat van plan is. Ik ben geen fan van Witsel, maar moet toegeven dat hij tegen Tunesië tot de betere spelers behoorde. En Tielemans heeft in Monaco een heel matig seizoen achter de rug. Met nieuwjaar stond hij in het elftal van de flops van L’Equipe en nadien zat hij heel vaak op de bank.

Dit wordt een erg lange brief, maar dat komt omdat jij zo veel voorzetten gaf. Ik wil immers nog iets kwijt over Jimmy Hogan. Ik heb altijd gedacht dat hij een Schot was en niet omdat hij een eeuw geleden het voetbal van de Schotse school propageerde. Misschien dacht ik dat ook omdat hij uit het noordwesten van Engeland kwam.

Het belang van Hogan in de ontwikkeling van het voetbal kan niet onderschat worden. Tijdens WO I werkte hij in Oostenrijk en belandde twee jaar in de gevangenis, simpelweg omdat hij een Brit was. Hij mocht bij MTK Boedapest gaan werken, maar moest zich bijna dagelijks op het politiebureau melden.

Hogan legde daar de basis voor het succes van de Magische Magyaren, die Engeland in 1953 de eerste nederlaag op Wembley toedienden: 3-6 Achteraf bedankte de Hongaarse bondsvoorzitter hem: ‘Alles wat we over voetbal weten, danken we aan Hogan.’

Hogan was voordien al de grondlegger van het Oostenrijkse Wunderteam van Hugo Meisl dat in 1934 in de halve finale van het WK werd uitgeschakeld door thuisland Italië. Brian Glanville, de man die meer afweet van WK’s dan wie ook, noemde het duel ‘de eigenlijke finale’.

En zo kom ik uit bij Matthias Sindelar, de beste Oostenrijkse voetballer aller tijden. Der Papierene, de man van papier, omdat hij flinterdun was in een periode dat centrumspitsen groot en sterk moesten zijn. Sindelar was wellicht de eerste ‘valse negen’ uit de voetbalgeschiedenis.

Hij werd in 1939, op 36-jarige leeftijd, dood in bed aangetroffen. Officieel vanwege een CO2-vergiftiging, maar veel Wieners geloven dat hij door de Gestapo werd vermoord.

Sindelar had te enthousiast zijn doelpunt gevierd in een duel tussen Duitsland en Oostenrijk ter ere van de Anschluss. De nazitop was woest en dat werd er niet beter op toen hij weigerde het shirt te dragen van een gezamenlijk elftal.

Ach, dat soort voetballers bestaat niet meer, Raf. Ze lopen allemaal in de pas en durven geen politieke standpunten in te nemen. Daarom is mijn waardering voor Mo Salah op dit WK alleen toegenomen. Hij zou naar verluidt niet meer voor Egypte willen uitkomen, omdat hij het gevoel had als politiek symbool te zijn gebruikt voor Ramzan Kadyrov, de beruchte Tsjetsjeense leider die grove schendingen van de mensenrechten op zijn CV heeft staan.

Ik beloof dat ik het volgende keer korter houd,

François

PS: oef, een brief zonder keepers