Richting het EK 2020 schreef Jan Willem Spaans een twintigtal portretten van spelers van het Nederlands elftal. Met een jaar vertraging gaat Oranje, onder een nieuwe bondscoach, op jacht naar een tweede EK-kroon. Tot het begin van het toernooi lichten we de hoofdrolspelers uit. Nu ruim baan voor Marten de Roon, die opnieuw een sterk seizoen speelde bij Atalanta Bergamo.
Van de twintig namen in dit boek, hebben er zeventien in de hoofdmacht van Ajax, PSV of Feyenoord gespeeld. Wie niet voor één van die drie populaire clubs uitkwam, moet dat aanvankelijk bekopen met zijn populariteit. Onbekend maakt immers onbemind. Ronald Koeman weet beter: als De Roon een fanclub had, kon de bondscoach zo voorzitter worden. Zwijndrechter De Roon speelde wél in de jeugd van Feyenoord. De doorbraak bleef uit, en op Zuid was het destijds gebruik dat spelers in dat geval richting Excelsior geduwd werden. Wie er in Kralingen bovenuit stak, had altijd 69 een weg terug naar De Kuip. De Roon koos voor Sparta. Deze man bepaalde zijn eigen weg. Op Spangen haalde De Roon wel het eerste, maar het noodlot van degradatie had toegeslagen.
In de geest van Tardelli
Het duurde twee seizoenen in het vagevuur van het Nederlandse betaald voetbal voordat iemand hem opmerkte. De stap naar Heerenveen was een logische. Marten de Roon loopt negentig minuten achter een tegenstander aan, pakt de bal van hem af en levert hem in bij iemand met zijn kleur shirt. Dat is ook hoe Marten de Roon zichzelf omschrijft, vergezeld door de droge conclusie dat daar in Nederland weinig waardering voor is. Verongelijkt gezeur? Allerminst. Zo is De Roon niet, en zijn observatie zal later veel hout blijken te snijden. In 2015 wacht de stap omhoog. Geen Nederlandse topclub, zelfs geen Belgische, maar Atalanta Bergamo. Zodra De Roon leerde zijn spaghetti niet te snijden, maar om zijn vork te wikkelen, sloot de laars hem in de armen. Een gedisciplineerde middenvelder is in de Serie A nog een beschermde diersoort, met Marco Tardelli als eeuwige patroonheilige. Met de status komt het wel goed.
Na één jaar in Italië wacht de Premier League: Middlesbrough. Niet de meest inspirerende omgeving. Inwoners heten ook wel Smoggies, naar de vuile lucht die de haven de stad inblaast. Gastronomisch staat Middlesbrough bekend om de ‘parmo’. Da’s een kipschnitzel met bechamelsaus en kaas eroverheen en slappe friet ernaast. Naar eigen zeggen afgeleid van de Parmigiana, een Italiaans gerecht. Je moet over flinke fantasie beschikken om dat te geloven. Maar ja, het geld. De Roon, zoon van een basisschooldirecteur en een fysiotherapeut voor ouderen, schrok zich wild van zijn eerste loonstrookje. Sportief was het een slecht Engels seizoen, resulterend in degradatie.
Lachen om @dirono
Atalanta bood hem een uitweg. In Italië was waardering op het sportieve vlak gewaarborgd, maar de ploeg van Bergamo is niet een internationaal aansprekende naam. De Roon, eerder een man van de intercepties dan van de doelpunten, zal ook niet snel YouTube halen met spetterende actiecompilaties. Dan resteert er één route naar de harten van liefhebbers: humor. Op zijn Twitteraccount blijkt de middenvelder met het saaie imago ineens een gortdroog, maar geslaagd gevoel voor humor te hebben verborgen. Op @Dirono is de biografie al leuk. ‘Samenvatting van voetballen in Italië: als we winnen krijg ik voor niets de beste tafel en het lekkerste eten. Als we verliezen, moet mijn vrouw het gaan halen.’
Op een foto waarbij je hem een scorende ploeggenoot wat al te enthousiast ziet feliciteren, belooft hij om het lijdend voorwerp de volgende keer van gehoorbescherming te voorzien. Wie zichzelf kan relativeren, zal het meteen aan zijn populariteit merken. Je doet De Roon alleen te kort door hem als clown weg te zetten, alsof je het hebt over een vrolijke wisselspeler die vooral aanwezig is omdat dat sfeerverhogend werkt. Sinds Koeman bondscoach is, zien we de man van Atalanta, tegenwoordig vaste klant in de Europese toernooien, voortdurend in de basis. Of het verband houdt kan niemand met zekerheid zeggen, maar de resultaten zijn er een stuk beter op geworden. En zo blijkt dat een eigenzinnige, intelligente kerel ook zonder topclub geliefd kan worden. Op het veld als de noeste De Roon, erbuiten als de gortdroge @dirono. Grande Marten!
