Op 9 september 2024 ontvangt Frankrijk in het kader van de Nations League België. Les Bleus groeiden de voorbije jaren uit tot het ‘zwarte beest’ van de Rode Duivels: 1-0 in de halve finale van het WK 2018, 3-2 in de halve finale van de Nations League 2021 en 1-0 in de achtste finale van het EK 2024. Ooit waren de rollen omgedraaid. Er was een tijd dat de Fransen met knikkende knieën het veld betraden tegen de Belgen. De eerste derby-interland in Parijs draaide uit op een klinkende 0-5-pandoering. Een verhaal uit het nieuwe boek 125 Interlands van vreugde en verdriet dat ik samen met François Colin schreef. Jan Ceulemans en Stanley én Stephan Verfaillie, respectievelijk kleinzoon en achterkleinzoon van Hector Goetinck, namen zaterdag 7 september 2024 in Cafe des Sports in Heist-aan-Zee het eerste exemplaar in ontvangst.
Dezelfde Hector Goetinck van Club Brugge was dé smaakmaker van de dubbele 5-0 zege tegen zowel Frankrijk als Nederland in dezelfde week van 1906. De Rode Duivels/Les Diables Rouges zagen het levenslicht. En hij baatte voor de Tweede Wereldoorlog het Café des Sports uit.
Frankrijk – België 0-5, 22 april 1906, Stade Français Parijs.
Stade Français Parijs. De eerste ‘derby’ op Franse bodem. 22 april 1906, wat een dag voor de Belgen en vooral voor Robert De Veen van Club Brugge. Hij bood zich aan als een klassespits van formaat. In zijn eerste interland meteen trefzeker met twee doelpunten. Tot aan de Eerste Wereldoorlog bleef hij de aanvalsleider van de nationale ploeg: 26 goals, over 23 wedstrijden verspreid! Waaronder liefst elf tegen de ‘Haantjes’, zoals de Fransen destijds werden genoemd. Op 1 mei 1904 opende België en Frankrijk hun internationale geschiedenis met een 3-3 in Brussel. De Belgen beten vervolgens twee keer zwaar in het zand tegen Nederland. Maar het technische Franse voetbal lag het Belgische kick and rush beter: 7-0, opnieuw in Brussel in 1905. De eerste wedstrijd in Parijs smaakte naar meer. Zouden de Belgen het opnieuw halen. Na een rondje ‘aftasten’ dat een half uur in beslag nam, trokken de Belgen de teugels naar zich toe. René Feye en Camille Vanhoorden waren de spits en spelmaker van Racing, na Union topclub nummer twee van Brussel. Ze ontleedden nauwgezet de zwakke plekken in de Franse verdediging, maar botsten vaak op doelman Crozier. Die zorgde in Brussel voor hilariteit en verliet na achtenzestig minuten noodgedwongen de wedstrijd omdat hij zijn trein moest halen om tijdig op ‘appel’ te komen. L’armée lachte niet met tuchtloze militairen.
In de dertigste minuut circuleerde de bal via Feye van links naar rechts over De Veen tot bij Wright, die de insnijdende Feye bediende. Vijf minuten later stuurde Van den Eynde Feye de diepte in. De Racingspits spurtte de Franse verdediging aan flarden en scoorde blindelings nummer twee. De Fransen maakten op hun beurt tempo, maar hun pogingen stierven uit op het bikkelharde verdedigingslabeur van ‘Roste’ Piérard. De reputatie van de back van Union was veelzeggend: Nederland zou later verzoeken om hem niet op te stellen ‘om de vriendschappelijke sfeer niet te verdoezelen’. Van buiten het strafschopgebied schoot Vanhoorden nog voor de pauze de 3-0 binnen en rondde daarmee een knappe combinatie Cambier-Destrebecq af. De Fransen lanceerden van de zesenveertigste minuut af een wanhoopsoffensief. Naast de robuuste Piérard opereerde de secure en sierlijke Poelmans. Hij organiseerde de defensie en orkestreerde de tegenaanval. Op het uur tikte hieruit het succes in drie minuten twee keer aan. Poelmans betrok eerst Goetinck en vervolgens Feye in zijn samenspel. Robert De Veen benutte met veel opportunisme dit vinnige combinatiedriehoekje. België kreeg dan de vrije baan. Poelmans mocht zijn perfecte match bekronen met een strafschop, maar keeper Crozier pareerde puik. Na afloop kon niets de goede sfeer bederven. Op het banket klonk zowel voor de Belgen als voor de Fransen het driewerf ‘hoera’. ‘A l’issue du banquet, triple hourra pour la France, autant pour la Belgique et on se sépare en se donnant rendez-vous pour l’année prochaine. C’est le dernier acte de cette belle manifestation sportive.’
Zo werd het beschreven door het weekblad La Vie Sportive. Een leuke avond in woelige tijden. Een week later versloeg België met dezelfde cijfers Nederland: 5-0 in Antwerpen. Kees van Hasselt, de Nederlandse organisator van de Derby der Lage Landen riep in zijn vertwijfeling uit: ‘Dat zijn geen voetballers, dat zijn Roode Duivels’. Ook de Belgische journalist Pierre Walckiers doopte de ploeg om tot ‘Les Diables Rouges’. Een legende was geboren.
