Anderlecht-archivaris Franky De Meyer leverde de beelden voor het boek Eeuwige 25 Anderlecht. Het is dus zeker zijn boek. Hij bezocht de nog levende paars-witte legendes het voorbije jaar om hen het boek persoonlijk te overhandigen. Hij werd overal hartelijk ontvangen. In deze rubriek brengt hij om de veertien dagen het verhaal van zijn bezoeken. Eeuwige 25 Anderlecht is hier te koop.
‘Jef Jurion. Ik had met hem een afspraak in Knokke, in een biljartzaak.
Daar had ik hem twaalf jaar geleden voor de eerste keer ontmoet. Ik vroeg hem toen om een handtekening. Vandaag was een heel speciaal rendez-vous omdat ik mijn boek kon overhandigen. En vooral omdat Jef ondertussen de leeftijd van 83 jaar had bereikt en dus de oudste nog levende persoon is van de ‘Eeuwige 25 van Anderlecht’. Hij begroette me hartelijk en gaf me een warme ontvangst. Jef was trots om in de lijst te staan en vond het vooral heel fijn dat iemand die veel jonger was dan hij interesse had in de verhalen over zijn carrière.
Mister Europe
Ik vertelde Mister Europe dat ik het zelf een enorme eer vond om een grote voetballer zoals hij te ontmoeten, die liefst negen keer landskampioen was geworden met Anderlecht en twee keer de Gouden Schoen had gewonnen. Hij leeft voort in de herinnering als de ‘voetballer met het brilletje’ die in september 1962 het legendarische doelpunt maakte op de Heizel tegen Real Madrid. Vooral de commentaar van Rik De Saedeleer – “Doe eens iets Jef, doe iets.” – staat in het geheugen van iedere voetballiefhebber gegrift. En inderdaad want Jef deed het en zette mijn zijn formidabel afstandsschot de Heizel in lichterlaaie. Anderlecht schakelde Real Madrid uit met 1-0!
Ik genoot vooral van het feit dat Jef zich goed voelde. Hij keek met veel plezier naar zijn foto’s en las direct zijn portret. Daarop maakte ik hem attent dat hij het boek mocht houden. Hij antwoordde dat hij me dankbaar was en dat het boek zeker een mooi plaatsje zou krijgen in zijn huis. Toen ik hem mijn map met zijn fotoverzameling toonde, raakte hij zo onder de indruk dat hij kennissen van hem die ook in de zaak aanwezig waren, wenkte om te komen kijken. Ik had ook een foto van mijn Anderlechtkamer met al mijn paarswitte mappen. Hij noemde me oprecht de grootste Anderlechtsupporter. Hij was trots met wat hij allemaal over zichzelf te zien kreeg.
Hij kende de foto niet waarop hij poseerde met Johan Cruijff. Vooral die met Jacques Brel vervulde hem van trots. Spontaan vroeg hij me of hij nog eens mocht kijken. Je ziet dit vooral op de foto’s waar hij lachend de map inkijkt: “Franky, dit zijn beelden van zestig jaar geleden, ongelooflijk knap dat iemand van jouw leeftijd die allemaal heeft verzameld.” Hij vertelde nog enkele leuke anekdotes uit zijn tijd, terwijl we een koffie dronken. Waarvan ik toch graag deze meegeef: “Als ik voelde dat het niet draaide, dan durfde ik verschillende spelers aanspreken om iets anders uit te voeren dan wat trainer Pierre Sinibaldi ons had opgedragen. Zonder dat die daar op de hoogte van was. We wonnen toch bijna steeds, dus maakte hij er geen probleem van.”
Een zeer fijne ontmoeting.’
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems
