Een geschiedenis in honderd duivelse feestjes. Telkens op zondag.
De volgende maanden voeren de Rode Duivels de wereldranglijst aan. Wist u dat ze dat ook al deden in…1920? Ontdek de geschiedenis van de nationale ploeg in ‘Honderd Duivelse Voetbalfeestjes’. Op www.dewitteduivel.com in wekelijkse afleveringen. Of in het boek: hier te koop aan 15 euro (verzendingskosten gratis, winkelwaarde 20 euro). Contacteer daarvoor: raffe.willems@telenet.be
AFLEVERING 6
BELGIE – URUGUAY/CLUB NACIONAL DE MONTEVIDEO 2-1, 31 MEI 1925
Stadion: Bosuil
Toeschouwers: 35.000
België: Jan De Bie (Racing CB); Armand Swartenbroeks (Daring), François Demol (Union); Jef Augustus (Antwerp), Eduard Morlet (Daring), Pierre Braine (Beerschot); Laurent Grimmonprez (RC Gent), Maurice Gillis (Standard), Raymond Braine (Beerschot) Ivan Thys (Beerschot), Desiré Bastin (Antwerp)
Scoreverloop: 22’ (1-0) Raymond Braine, 37’ (1-1) Scarone, 55’ (2-1) Gillis
Dit is de meest merkwaardige interland van België geweest. De Rode Duivels versloegen in een uitpuilend Bosuilstadion het elftal van Club Nacional de Montevideo. Dat eigenlijk Uruguay vertegenwoordigde en zich op 9 juni 1924 in Parijs tot Olympisch kampioen had gekroond. De Celestes werden beschouwd als het beste voetbalteam ter wereld: ze versloegen op de Spelen achtereenvolgens Joegoslavië, Verenigde Staten, Frankrijk, Nederland en Zwitserland met een totaalscore van 20-2. De ‘hemelsblauwen’ dansten op het veld. Ze brachten een revolutionair voetbal van korte, creatieve passes met flitsende ritmewisselingen. De Europese pers doopte Uruguay tot ‘vernieuwer van het voetbal’ en de roem en lof gold vooral spelverdeler José Leandro Andrade. De eerste wereldvedette van het voetbal werd ‘le merveille noire’ genoemd vanwege zijn zwarte huidskleur. Hij ontbrak in Antwerpen omdat hij na de Spelen bleef hangen in Parijs. Zijn romance met Lily Reverdy, de bekendste danseres van de Moulin Rouge, prikkelde de sensatiepers. In Uruguay scheurde een concurrerende federatie zich af van de bestaande voetbalbond zodat de nationale ploeg zich tijdens haar Europese demonstratietournee na de Spelen als Nacional de Montevideo presenteerde. Dat belette niet dat de Uruguayaanse balkunstenaars Nasazzi, Arispe, Scarone, Borjas en Cea de tegenstanders met hun beperkingen confronteerden.
De Rode Duivels zetten een memorabele week neer. Ze versloegen op 21 mei in Boedapest Hongarije met 1-3 en hielden drie dagen later in Lausanne Zwitserland, de nummer twee van de Spelen, op 0-0. De match tegen de Uruguayanen was nog om een andere reden bijzonder: Raymond Braine tekende zijn eerste doelpunt aan voor België. Hij riep de situatie opnieuw voor de geest in zijn Gedenkschriften van Duizend en één Match uit 1949: ‘Penalty! Dat donderde uit de massa over het veld. Geen speler bewoog. Een kort droog gebaar van aanvoerder Swartenbroeks duidde mij aan. Plots was er een eindeloze zee van stilte over het stadion. ‘De kleine Braine’ ruiste het door het volk. Ongeduldig vroeg de snijdende geste van de scheidsrechter een derde maal: ‘Gaat daar vandaag nog wat van komen, of is het voor morgen?’ Ik zet aan, nijp beide ogen dicht, shot…een fractie van een seconde die minuten schijnt te rekken. ‘Goal!’ weerkaatste het als een hemels gejubel door het stadion. Ik trok de ogen open. Ik had mijn eerste internationaal doelpunt aangetekend. Hoe juist, heb ik nooit geweten.’ De vermaarde Scarone sloeg toe op de 37 ste minuut en pleitte tijdens de pauze om de ‘partijdige’ Nederlandse scheidsrechter van Zwieteren te vervangen. Het dreigement van de Belgische voorzitter Seeldrayers om hen in dat geval niet uit te betalen, deed het protest verstommen. De achttienjarige Raymond Braine bleef wedijveren met Uruguay en zette na 55 minuten twee tegenstanders in de wind: ‘Ik zie Maurice Gillis van Standard ongedekt in het midden opgesteld, ik center gepast in de hoogte en pang! Met een suizend dropschot knalt hij nummer twee in de Uruguese kas.’
België kroop van dan af voor het eigen doel maar Pierre, de oudere broer van Raymond, neutraliseerde Scarone. Het publiek eerde de Rode Duivels alsof ze zelf wereldkampioen waren geworden. Het verhaal gaat dat Scarone zichzelf niet meer kon bedwingen en in een handgemeen verwikkeld raakte met de scheidsrechter. Koning Albert I stuurde nadien een brief met felicitaties naar de Voetbalbond. En Raymond Braine meldde in zijn Gedenkschriften hoe de pers schreef ‘dat België de Wereldkampioenen had geklopt’! In een wedstrijd die officieel dus niet werd opgenomen in de statistieken.
